Atopeino un día no abrente do verán paseando por Campolongo. Un vello apoiado nun caxato con balouco de carballo falando só. Sentou ao meu carón nun banco de pedra e continuou falando sen ollar para min.
Debaixo de onde nós atopabamos pasa un río, o da miña infancia, e, se pecho os ollos aínda podo escoitar o seu queixume, por estar agochado sen que os raios de sol alumeen o seu lombo, e o murmurio do seu paso camiño do seu fiaxe final nas corbaceiras…, deixando un rastro de fartura entre maínzos de terra labrada e millo corvo…
E máis adiante, no lavadoiro, as mulleres cargadas coas olas de cinc deixaban a roupa limpa co arrecendo do xabón Lagarto, e as hortas de herba semellaban campos de neve coas sabas de lenzo branco. No florecer de cada primavera era a nosa despensa e no tempo dos maios, cando chirlo das andoriñas, alí collíamos o fiúncho, as flores, os paos do bidueiro, e tamén a leña das árbores para a fogueira de San Xoán. E nos días de calor, no verán, os baños na Tablada, e as muiñadas no muíño de Peilán. E cando maduraban os días de outono e caían os verdes de outrora follas de cálices, era o tempo dos cogumelos…. De súpeto o vello ergueuse e marchou falando só.
Fai uns días lin nun xornal que ingresaran nun psiquiátrico a un vello que cun pico estaba a desfacer o paseo que tapa o río. Din que o homo, fora de si, berraba que quería liberar o río dos Gafos, o río da súa Pontevedra, e pedía axuda a tódolos veciños.
A min non me parece ningún tolo.
“Adicado a os amigos de Vaipolorío, que andan na teima de destapar o río dos Gafos ao seu paso por Pontevedra”
© Vaipolorio | Deseño yagocamarero.com