no mato da xestiña
naceu o rio dos gafos,
recordos,
de cando era pequniña
nunha andina solitaria
sentin a pureza
deixei a rabia
e amei a natureza.
vin a miña sombra
reflexada no paraiso,
vatin con ela
e non se desfixo.
o rio dos gafos deunos a vida
e nos olvidamos enseguida,
plantando bloques de formigón
no seu sendeiro o seu carón.
a xente axudou
a darlle os gafos ilusión
por voltar renacer
entre a civilización.
un pouco de respiración
no scalextric da bullición,
que fainos parar os pe
e correr a imaxinación.
© Vaipolorio | Deseño yagocamarero.com